Kracht versus Onzekerheid
Oké, even eerlijk zijn. Krijg ik nu een #confession? Ik denk het wel. 🙈
Velen zien me misschien als die sterke, zelfverzekerde vrouw die alles aankan en haar shit op een rijtje heeft. En ergens is dat ook zo. Maar laat ik heel duidelijk zijn: mijn onzekerheden zijn er zeker – en ze schreeuwen soms harder dan de rest.
Soms zit ik hier, met mijn neus diep in mijn iPad, te sleutelen aan een nieuwe blogpost of de look van deze website. En dan bekruipt me die vreselijke, ijskoude gedachte: Goh, weer iemand die over borstkanker schrijft. Weer iemand die haar trauma’s online deelt. Wat voeg ik in hemelsnaam nog toe?
Die onzekerheid is niet nieuw. Sterker nog: hij is direct geworteld in de dingen die mij zijn overkomen in mijn verleden. Het is die hardnekkige echo die blijft roepen dat ik niet goed of uniek genoeg ben. Het is een oude, vertrouwde trigger. Ik ben oprecht bang dat mensen denken: 'Hé, die aapte de boel af,' of 'Dat heb ik al honderd keer gelezen.'
Waarom Ik Moet Schrijven (De Diepte/Noodzaak)
Maar waarom stop ik dan niet? Omdat ik besef: ik schrijf niet om anderen na te apen. Ik schrijf omdat ik het graag wil. Mijn hoofd zit vaak vol, en ik zocht al lang een plek waar al die stukken puin uit mijn verleden een home kunnen krijgen.
Deze website gaat dan ook niet alleen over die stomme borstkanker (al neemt dat een flinke plek in, obviously). Het gaat over de hele riedel aan hobbels en bulten die ik heb moeten nemen. Denk aan de trauma's, de triggers, het verdriet, en al die andere 'gezellige' onderwerpen. Het is een soort therapie op internet, maar dan gratis en zonder vervelende wachtlijst. En ja, zo schrijf ik het ook.
Het Unieke Element: Humor en Zelfspot
Want als je zo’n bagage meesleept, is er maar één manier om het te overleven en bespreekbaar te maken: humor en zelfspot. Dat is mijn navigatiemiddel. Door de zware onderwerpen heen, vind je bij mij altijd een dikke knipoog of een sarcastische opmerking. Want anders is het niet te doen, toch? 😂 De tranen lachen we er wel bij weg. Dat maakt het misschien niet uniek in onderwerp, maar wel uniek in beleving en toon.
De Look & Feel (Visuele Stijl)
En dat 'eigenwijs' zijn zit niet alleen in mijn teksten. Het zit ook in hoe deze website eruitziet. Ik ben extreem visueel ingesteld en hou van leuke plaatjes, sprekende, mooie teksten en een look die gewoon helemaal mij is—soms wat chaotisch, maar altijd warm en kleurrijk. Dat is een bewuste keuze, omdat ik vind dat mijn plekje op het web mijn persoonlijkheid moet weerspiegelen.
De Oproep (Afsluiting met Verbinding)
Uiteindelijk is dit blog mijn unieke, soms chaotische, plekje op het web, waar ik eerlijk ben over mijn struggles én mijn triumphs. Ik ben gewoon ik, met mijn eigen stem en stijl. Ik hoop van harte dat jullie die vibe snappen en waarderen.
Weet je, die onzekerheid zit er nog steeds. Ik zoek altijd graag naar bevestiging en herkenning, want daar word ik gelukkiger van.
Ik ben super benieuwd wat je van mijn eigenwijze hoekje vindt! Laat je een reactie achter, of lees je één van mijn andere, chaotische posts?
Reactie plaatsen
Reacties