De kale knikker overleeft ronde nummer drie

31 oktober 2025 – Tijd voor ronde nummer drie.

Vandaag is het weer zover.

Om negen uur wordt ik weer verwacht. Met lichte tegenzin (oké, flinke tegenzin) vertrekken we richting ziekenhuis. Daar wacht straks de zuster met haar geliefde naald. En hoe vaker ze prikt, hoe minder leuk ik het vind. Maar goed, rechte rug, diepe zucht, en gáán.

Eenmaal binnen doen we alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is. “Goedemorgen!” roepen we opgewekt. De zusters lachen, ik klets wat, vertel hoe het gaat. Ze vinden me een bikkel. En dat ik af en toe nog werk tijdens de kuur vinden ze helemaal bijzonder. Blijkbaar zijn er niet veel gekken die dat doen.

Vandaag is trouwens ook onze schoondochter Kayleigh jarig. Vanavond gaan we even op visite. De vorige twee kuren lag ik de hele dag voor pampus en sliep ik vervolgens de hele nacht door. Echt een feestbeest ben ik tegenwoordig. Dus ik hoop dat het vandaag iets beter gaat, zodat ik tenminste niet als een zombie tussen de slingers hang.

Eenmaal aangesloten, drinken we een theetje, kletsen wat, en voor ik het weet is de zak met chemo alweer leeg. De eerste keren ging het allemaal op slakkentempo, vanwege mogelijke allergische reacties. Maar gelukkig bleef dat uit. Dus vandaag mag deze bikkel in anderhalf uur klaar zijn. Kijk, dat zijn de betere tijden.

Bij thuiskomst doe ik nog wat kleine dingetjes — beetje opruimen, beetje doen alsof ik nuttig ben — en besluit dan toch even mijn bed op te zoeken.

Na het avondeten gaan we gezellig even naar Kayleigh. Cadeautje mee, glimlach op, en hup, alsof ik nooit wat mankeer. En eerlijk? Het ging eigenlijk prima vandaag. 

Op naar volgende week. Ronde nummer vier.