Het nieuwe normaal: chemo, thee en een beetje zelfspot

Vrijdag 24 oktober 2025. Tijd voor nummer 2.

Ik ben weer om half negen aan de beurt. Jeetje, wat een tijden zijn dit. Alsof het allemaal nog niet vroeg genoeg is, is de weg ook nog eens afgesloten. Dus hup, een uur eerder de deur uit. Thee in de hand, haar (nou ja…) hoofddoek in de plooi en gáán. 

Vorige week is het supergoed gegaan. Ze hadden al gezegd dat ze bij mij niet al te veel bijwerkingen verwachtten — blijkbaar ben ik een modelpatiënt. Althans, dat zeg ik zelf. Na de eerste kuur Paclitaxel was ik vooral moe, maar dat hield maar een dag aan. Daarna was ik weer het mannetje. Of vrouwtje. Nou ja, je snapt me. Hopelijk vandaag ook weer zo’n scenario.

De afgelopen week was sowieso fijn. We hebben veel leuke dingen gedaan met vrienden — een beetje het ‘doe alsof alles normaal is’-programma, en dat werkt eigenlijk prima.

Zondag zijn we in Eindhoven uit eten geweest bij Dinner in Motion met Larissa en Jens. Wat een ervaring! Lekker eten, een mooie interactieve show, en vooral veel plezier. Helaas kwam ik aan het eind van de avond erachter dat ik mijn moeders gouden armband verloren ben. Daar ben ik wel even van over mijn toeren geweest!

Woensdag kwamen Monique en Niels op visite. Die zien we niet zo vaak — hooguit een of twee keer per jaar — maar als we elkaar zien, is het meteen gezellig. We zijn lekker uit eten geweest en hebben ouderwets bijgekletst.

Vorige week ben ik ook voor het eerst weer een paar uurtjes gaan werken. Echt maar een paar, want Larissa kwam me al gauw achterna met de mededeling dat ik er moe uitzag en dat ik naar huis moest. Blijkbaar heb ik niet alleen een werkethiek, maar ook een slecht functionerende rem. Gelukkig heeft zij die wel.

Ik heb besloten om elke week even te gaan werken, al is het maar kort. Het gat werd voor mijn gevoel steeds groter, en het is gewoon goed om bezig te blijven. Wat de zuster in het ziekenhuis trouwens heel knap van me vind.

En dat gedoe in mijn hoofd over hoe mensen naar me zouden kijken met een hoofddoek of een pruik? Dat is inmiddels ook weg. Mensen kijken eigenlijk nauwelijks. En ach — er moet toch íets op je kale knikker zitten. Zonder iets erop zie ik eruit als een slecht geschilde kiwi, dus ik doe de wereld er maar een plezier mee.

Afgelopen donderdag ging het trouwens prima. Iets langer gebleven, gezellig een diner meegedraaid, wat klusjes gedaan met collega’s — en vooral ook lekker gekletst.

En vandaag dus kuur nummer twee. Geen allergische reacties, gelukkig. Het inlopen gaat in fases, en het laatste stuk loopt in een uurtje door. Valt reuze mee. Daar was ik in het begin zó bang voor, maar eigenlijk zit ik hier prima. Kopje thee, dekentje, beetje kletsen met mijn lieve schat… bijna wellness.

Ze hebben verteld dat het de volgende keer nóg sneller zal gaan, omdat het zo goed ging. Nou, kijk aan — ik ga gewoon voor het persoonlijk record ‘snelste infuus”

Kom op jongens, nog een paar keer.

Nou ja… tien.

Maar hé, na de volgende klinkt “nog negen” ineens best goed.

Herkenbaar - heb je een soortgelijks meegemaakt?  Wil je iets delen of wil je gewoon een reactie geven op mijn verhaal, laat dan hieronder een reactie achter.