Chemo nummer 2. Net als de vorige keer sluiten ze me aan op het infuus.
Eerst de rode vloeistof, dan een spoeling, daarna nog een andere zak, en weer een spoeling. De tijd vliegt eigenlijk best voorbij. En samen met Eric ga ik weer naar huis.
Het is vrijdagmiddag, het weer is nog mooi en we willen dit weekend graag iets leuks doen. Ik hoop natuurlijk dat ik me goed blijf voelen. Tijdens het infuus was ik al behoorlijk moe en dacht ik nog: ik weet niet of ik dit weekend wel weg kan.
Een paar uur later thuis op de bank haal ik mijn hand door mijn haar. Oh jee… wat is dit?
Een hele pluk blijft in mijn hand achter. De haaruitval is begonnen. De tweede kuur — en ja hoor, daar gaan we. Elke keer dat ik mijn hand door mijn haar haal, komen er weer hele bossen mee. Het is zó vreemd om dat te zien gebeuren. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat het echt zichtbaar wordt.
Zaterdag is het 6 september. De dag dat mijn mama overleed. De dag dat zij koos voor euthanasie.
Wat vliegt de tijd toch! Het is alweer vier jaar geleden — vier jaar sinds ze haar laatste adem uitblies in mijn armen.
Mam, wat mis ik je…het zal nooit wennen, dat weet ik inmiddels zeker. Het verdriet is iets verzacht, maar wennen doet het nooit.
We denken nog elke dag aan je. En ik houden nog steeds van je, met heel ons hart. 💛
En juist vandaag, op deze beladen dag, besluiten we niet thuis te blijven. We gaan weg. Even eruit.
We rijden naar Scheveningen, nemen de hondjes mee en slapen in een mooi hotel in Den Haag. Het voelt goed om even niet stil te staan, maar te bewegen — letterlijk en figuurlijk.
We wandelen heerlijk over het strand, op een stuk waar de honden mogen lopen. Ze rennen, spelen en rollen door het zand alsof ze de tijd van hun leven hebben. Wij genieten mee — van hen, van de zon, van een hapje en een drankje bij een leuke strandtent. Aan het einde van de middag rusten we even uit in het hotel en laten de hondjes daarna op de kamer, zodat wij samen uit eten kunnen bij een gezellig restaurant. We hebben een fantastische avond. Lang tafelen, lekker eten, veel lachen. Even niet ziek zijn. Even gewoon wij.
De volgende ochtend gaat het nog steeds prima, behalve dat de halve hotelkamer inmiddels vol ligt met haar. Mijn haaruitval is nu echt in volle gang. En jeetje, wat is dat confronterend. Maar goed, met wat haarlak en handigheid weet ik het nog een beetje te camoufleren.
Al met al was het een fijn weekend. De spuit is goed gegaan, geen pijn, nauwelijks misselijk. Alleen wat last van mijn maag en slokdarm, maar dat zal er allemaal wel bij horen.
Hopelijk blijven de komende twee weken rustig. Even geen ziekenhuis, geen infuus, geen rood spul. Gewoon ademhalen — tot de volgende keer.
Herkenbaar - heb je een soortgelijks meegemaakt? Wil je iets delen of wil je gewoon een reactie geven op mijn verhaal, laat dan hieronder een reactie achter.
Reactie plaatsen
Reacties