Ondertussen zijn we alweer een paar bestralingen verder. Het gaat eigenlijk best goed — al merk ik wel dat ik na afloop behoorlijk moe ben.
In het weekend krabbel ik dan weer een beetje op. Nog even doorbijten, zeg ik dan maar tegen mezelf.
Mijn tieten blijken trouwens geen teamplayers. Na de bestraling voelt mijn Shitty Titty wat harder aan, heeft een andere vorm én een andere kleur. Soms lijkt het net een toverbal: elke dag een nieuw kleurtje. Gelukkig trekt het in het weekend weer bij, om vervolgens op maandag vrolijk opnieuw te beginnen.
Vandaag, 23 juli, is een beladen dag. De verjaardag van mijn mama. Bijna vier jaar geleden heeft ze ons verlaten, en geen dag gaat voorbij dat ik haar niet mis. Ik denk dat dat nooit echt went. Elke dag sta ik even bij haar urn, steek een kaarsje aan en denk: waarom moest jij gaan? Waarom kon je niet gewoon langer bij ons blijven? Maar het was haar tijd, hoe oneerlijk dat ook voelt.
Vandaag heb ik een bloemetje bij haar gezet — zoals ik vaker doe — en haar een fijne verjaardag gewenst, daarboven. Ik hoop dat ze het daar mooi heeft, omringd door al haar geliefden die haar voorgingen.
Na dat moment van stilte ga ik door met mijn dag: eerst weer bestraling, en daarna voor de laatste keer naar de kapper. Laatste keer knippen en kleuren voordat na de zomer de chemo’s beginnen. Zo ga ik nog netjes op vakantie én neem ik alvast een soort van afscheid van mijn haar. Op mijn manier.
Ik hoop dat mijn huid zich nog even rustig houdt, want 6 augustus is mijn laatste bestraling en op 7 augustus vertrekken we op vakantie. De timing had niet strakker gekund.
Voor de zekerheid heb ik mezelf alvast bewapend: een verzameling zalfjes, een badpak dat de helft van mijn lijf bedekt en nog wat andere zonwerende snufjes. Kortom, ik ben voorbereid op alles!
Nog een paar dagen. En dan zit het erop.
Herkenbaar - heb je een soortgelijks meegemaakt? Wil je iets delen of wil je gewoon een reactie geven op mijn verhaal, laat dan hieronder een reactie achter.
Reactie plaatsen
Reacties