Sinds mijn diagnose zit ik in een soort sneltrein. Niet zo’n leuke citytrip-sneltrein met een cappuccino en uitzicht, maar eentje die non-stop door dendert van ziekenhuisafspraak naar onderzoek en weer terug.
De dagen vlogen voorbij, en eerlijk is eerlijk: ik vloog zelf niet bepaald mee. De vermoeidheid – mentaal, fysiek, alles – zorgde ervoor dat werken wel even op de parkeerplaats kon.
Gisteren 19-07-2025 besloot ik dat het tijd was om weer aan de slag te gaan. Dat doe ik wel even, dacht ik stoer. Even mijn collega’s helpen met dat grote feest. Nou, dat heb ik geweten. Wat begon met goede moed, eindigde in een dramatische aftocht. Er vol voor gaan was de grootste fout, en doen alsof het allemaal wel prima ging, nog erger.
Over mijn toeren naar huis, een paar dagen chagrijnig (lees: depri met een hoofdletter D), en een fikse reality-check rijker. Conclusie: herstel gaat niet sneller als je het forceert – verrassend, ik weet het.
Volgende keer doe ik het anders. Minder heldin uithangen, meer luisteren naar m’n lijf. En misschien gewoon eerst die cappuccino, zonder de sneltrein.
Herkenbaar - heb je een soortgelijks meegemaakt? Wil je iets delen of wil je gewoon een reactie geven op mijn verhaal, laat dan hieronder een reactie achter.
Reactie plaatsen
Reacties