De eerste bestraling, vandaag is het zover: de eerste van vijftien bestralingen. Drie weken lang elke dag even inchecken bij het ziekenhuis — ik noem het mijn nieuwe zomerproject.
Vooraf moest ik in Arnhem een keer een breath-hold-training volgen. Dat klinkt alsof ik meedoe aan een freedive-wedstrijd, maar het is dus serieus bedoeld. Door op een bepaalde manier m’n adem in te houden, zakt m’n hart iets naar achteren. Dat voorkomt dat het meegebakken wordt tijdens de bestraling. Best handig, want dat orgaan gebruik ik nog graag.
Vandaag mocht ik de truc in de praktijk brengen. Adem in, adem uit, adem in… vasthouden. Ondertussen word ik vriendelijk toegesproken door een heel team aardige mensen dat precies weet wat ze doen (en wat ik ondertussen denk: gaat dit wel goed?).
De bestralingen zelf doe ik trouwens in Ede, in de Gelderse Vallei. In Arnhem kon ik pas 23 juli terecht, en dat zou onze vakantieplannen in de war schoppen. We willen er namelijk nog even tussenuit met het gezin, voordat de chemokuren beginnen. Dus: Ede it is.
De eerste bestraling zit erop, en eerlijk? Het viel me alles mee. Geen pijn, geen gekke sensaties, alleen een beetje moe toen ik terugliep naar de auto. Of buiten adem — ironisch genoeg, na al dat adem inhouden.
Maar goed, de kop is eraf. Nog veertien te gaan.
Herkenbaar - heb je een soortgelijks meegemaakt? Wil je iets delen of wil je gewoon een reactie geven op mijn verhaal, laat dan hieronder een reactie achter.
Reactie plaatsen
Reacties