Nog vier dagen tot de operatie. Het kan me niet snel genoeg gaan. Laat ze die ellende er maar gewoon uithalen — hup, eruit met die troep. Alsof je wacht tot de vuilniswagen eindelijk langsrijdt.
Vandaag kreeg ik jodiumzaadjes in mijn borst. Klinkt gezellig, maar helaas: geen spa-ervaring. Ze dienen om precies te markeren waar de tumor zit, zodat ze tijdens de operatie weten waar ze moeten zijn. Aangezien de bloeding van de punctie nog steeds niet helemaal is opgelost (mijn borst doet blijkbaar niet aan efficiënt herstel), werd het weer een waar precisiewerkje.
Na een hoop geduw, getrek en “even opnieuw proberen” zat het er dan eindelijk in. Missie geslaagd. Of in elk geval: ze zeiden van wel. Ik geloof ze maar gewoon — ik heb tenslotte geen röntgenogen.
14 juni 2025 – Vrijgezellenfeestje van Larissa
Vandaag even géén ziekenhuis, géén afspraken, géén medische schema’s — maar confetti, prosecco en foute opdrachten. Het is namelijk de dag van Larissa’s vrijgezellenfeestje! Mijn lieve collega en vriendin die binnenkort gaat trouwen. De afgelopen weken heb ik me met plezier (en soms lichte stress) opgeworpen als organisator van dit spektakel. En eerlijk: dat was precies wat ik nodig had.
Er ging best wat tijd in zitten — appgroepen, planningen, dresscodes, geheime locaties — maar het was de beste afleiding ooit. Vandaag is het eindelijk zover, en ik heb mezelf voorgenomen om volop mee te doen. Geen piekeren, geen ziekenhuisgedachten, gewoon genieten.
En dat lukte, we hebben gelachen, gekletst, en gedronken (ik wat minder, maar ach) en zongen alsof niemand in de groep ooit een afspraak in het ziekenhuis heeft staan. Voor even voelde alles weer normaal. Gewoon een dag vol plezier, vriendschap en gekkigheid.
De operatie is over drie dagen. Maar vandaag? Vandaag is het feest.
16 juni 2025 – onze trouwdag
Tien jaar getrouwd vandaag. Normaal vieren we dat met een etentje, een glas wijn en de gebruikelijke toast op de liefde. Dit jaar vieren we het met een scan van mijn torso. Ook romantisch, maar dan anders.
Ze gaan kijken of er een lymfeklier oplicht die ze tijdens de operatie moeten verwijderen, en kijken of er misschien uitzaaiingen in zitten.
En nu is het weer wachten. Morgen ben ik aan de beurt.
Gek genoeg ben ik niet zenuwachtig. Vroeger maakte ik me al druk als de oven een piepje geeft dat ik niet herken, maar nu is er rust. Alsof mijn hoofd even met vakantie is gegaan.
Vanavond nog gezellig wat eten — wel op tijd, want morgenochtend moet ik natuurlijk nuchter zijn. (Dat alleen al is een uitdaging. Wie heeft dat ooit bedacht, opereren zonder ontbijt?) En dan is het zover: borstbesparende operatie, plus het verwijderen van mijn poortwachtersklier.
Nog even. En dan is het eruit.
Herkenbaar - heb je een soortgelijks meegemaakt? Wil je iets delen of wil je gewoon een reactie geven op mijn verhaal, laat dan hieronder een reactie achter.
Reactie plaatsen
Reacties