Vandaag het eerste echte gesprek gehad met de chirurg en een dame van de MamaCare.
Op de tafel lag mijn dossier en op het computerscherm was een schema te zien — een soort medische routekaart vol percentages en mogelijkheden.
Best confronterend, om je leven ineens samengevat te zien in vakjes en lijnen.
Ze lieten me zien wat mijn kansen zijn, met operatie en bestraling. Wat er gebeurt als het iets anders loopt. En wat dat dan betekent. Het zijn van die gesprekken waar je liever van wegloopt, maar waar je toch middenin zit, met een kop thee in je hand alsof die je op de been moet houden.
En toch… ondanks alles voelde het niet heel beangstigend. Want hoe ze het ook uitlegden: ik sta aan de goede kant. Die woorden hebben ineens gewicht gekregen — het klinkt als hoop, als ademruimte.
De volgende stap is de operatie. Laten we hopen dat dat snel kan, zodat ze dat ellendige ding eruit kunnen halen. Ik zeg het maar gewoon zoals het is: ik wil dat spul eruit, opgeruimd staat netjes.
Maar vandaag overheerst vooral rust. Geen storm in mijn hoofd, geen paniek. Alleen het besef dat ik dit niet hoef te controleren — dat ik mag afwachten, stap voor stap, met vertrouwen.
Positief blijven dus. En eerlijk: dat lukt best goed. Zolang ik blijf lachen om de absurditeit van sommige medische termen en zolang de mensen om me heen me blijven vasthouden, weet ik dat het goedkomt. Misschien niet morgen, maar wel Uiteindelijk.
Herkenbaar - heb je een soortgelijks meegemaakt? Wil je iets delen of wil je gewoon een reactie geven op mijn verhaal, laat dan hieronder een reactie achter.
Reactie plaatsen
Reacties