Vandaag staat mijn vierde en laatste AC-kuur op de planning. Kuur drie was aardig pittig, tot bijna drie dagen van de leg:
Doodmoe, misselijk, en met een maag en slokdarm die net zo gezellig waren als een rockconcert in je buik. Uiteindelijk krabbel ik weer op, maar vermoeidheid en misselijkheid blijven me een beetje achtervolgen.
Rotterdam: Patat, Euromast en een beetje adrenaline
Toch hebben we een heerlijk uitje gehad naar Rotterdam. Ziggy genoot van het uitzicht over Rotjeknor, hangend aan een lijn van de Euromast. Eerst zenuwachtig, later stralend: mijn grote jongen durft echt alles. Een patatje op de Mart, een diner avond en een poging tot geluk in het Holland Casino volgden — helaas geen jackpot, maar wie maalt daar om? Het was een fantastische dag met z’n drieën.
We sliepen in een mooi hotel en zondag na het ontbijt gingen we weer naar huis. Ziggy eerst thuis afgezet, en wij maakten nog een kort uitstapje naar mijn werk, waar een open dag was. Even collega’s en bazen zien, een drankje doen, en weer verder met ons chaotische leven.
Ziggy’s baret: van Terminator naar trots
Afgelopen week haalde Ziggy zijn felbegeerde blauwe baret. Vorig jaar brak hij zijn onderbeen, scheenbeen én enkel. De vooruitzichten waren zwaar, maar mijn kanjer is gewoon een soort Terminator. Hij hervatte zijn opleiding begin september en stond daar, na een nacht van allerlei oefeningen, wachtlopen, roeien en speedmarsen, met zijn lichting. Zo trots als wij waren, zo trots was hij natuurlijk ook. Mijn grote jongen! Nog even en dan kan hij zijn opleiding afronden en heeft hij zijn doel bereikt waar hij keihard voor gewerkt heeft. Daarna? Op naar het volgende doel.
Naaldenangst & chemohumor
En dan ik. Mijn laatste AC-kuur. Steeds vaker merk ik dat ik een soort respectloze afkeer van naalden heb ontwikkeld. Bloedprikken vooraf? Ja hoor. Grote naald voor de chemo? Nog een keer ja. Mijn innerlijke rebel zegt: “Nee joh, ik ben al genoeg geprikt, niet vandaag!” Helaas, het gaat toch allemaal door. Het vooruitzicht van nog twaalf weken de nieuwe kuur? Laat me niet lachen. Maar ja, alles voor een goed doel. We gaan zien hoe deze ronde verloopt.
Overleven, lachen en doorgaan
Ondanks de moeheid en de misselijkheid, is het vooruitzicht van mooie momenten zoals het behalen van Ziggy’s baret en Rotterdam mijn brandstof. Want tussen de infusen, naalden en vermoeidheid door, zijn het de kleine geluksmomenten die het verschil maken. Patat, gezelligheid, een drankje, een trots gezicht — dát houdt me op de been.
Herkenbaar - heb je een soortgelijks meegemaakt? Wil je iets delen of wil je gewoon een reactie geven op mijn verhaal, laat dan hieronder een reactie achter.
Reactie plaatsen
Reacties