15 mei 2025
“Vandaag voelde ik mijn wereld instorten… tussen een tiet die bijna plat werd geperst en een radioloog die net een schatkaart bestudeerde.”
Al een tijdje spookte de gedachte door mijn hoofd: dit jaar word ik net zo oud als mijn moeder toen ze borstkanker ontdekte.
In november word ik 48. Toen mijn moeder 48 was ontdekten ze bij haar borstkanker. Jarenlang leefde ik met de angst ook kanker te krijgen.
Vandaag ga ik weer voor een mammografie. Al jaren heb ik elke twee jaar een controle en tot nu toe was er nooit reden tot paniek. Eric is bij me, hij gaat altijd mee omdat ik het erg spannend vindt - vooral het wachten op de voorlopige uitslag.
De vrouw die de pletmachine bestuurt, plaatst mijn borst tussen het apparaat en draait m zo hard aan dat mijn tranen spontaan over mijn wangen lopen. Eén keer is pijnlijk genoeg, twee keer voelt alsof het mijn hele tiet verplettert. Dan nog een kleiner klemmetje. “Zo kunnen we beter zien wat we hebben gezien,” zegt ze professioneel.
Wat we hebben gezien??? Wat zegt zij nou - en mijn onderbuikgevoel knijpt zich samen. Nog één keer, nog een keer mijn tiet pletten. De vrouw zegt dat ze nog wat beter willen kijken en dat ik door moet naar de radioloog voor een echografie. Dit kan nooit goed zijn zegt mijn gevoel, en ik begin m aardig te knijpen.
Dan de echo. De radioloog schuift het apparaat langzaam over mijn borst. Hij blijft lang kijken naar één plekje. Zijn woorden snijden door me heen:
“Ja, we zien iets verontrustends.”
Alsof ik in mijn leven nog niet genoeg ellende heb meegemaakt, kan dit er ook nog wel lekker bij.
Mijn hart slaat over, mijn hoofd duizelt. Alles stort in. Gedachten razen: hoe erg is het?eindig ik zoals mijn moeder? Ga ik dood? Is dit te genezen? Tranen rollen over mijn wangen. Ik kan nauwelijks ademen. Angstig kijk ik Eric aan en kan nog amper woorden uitbrengen. Ik voel me verloren, angstig en even heel erg alleen.
Het weekend moet ik afwachten, tot maandag voor een punctie in een ander ziekenhuis.
Ik kan je vertellen het was een lang weekend. Eric en ik hebben veel gesprekken gevoerd. We hebben samen gehuild, maar ook wat gelachen, want soms is dat de enige manier om niet helemaal gek te worden. We besloten: dit gaan we samen doen. Ik realiseerde me dat een positieve gedachte me helpt om door deze tijd heen te komen, en dat de liefde van mijn man, jongens en de hondjes me kracht geeft om elke stap te zetten, hoe moeilijk ook. Samen kunnen we dit aan.
Even stilstaan.
Het leven kan in één moment veranderen, dat is wat er vandaag gebeurde. Angst kan je overspoelen, maar het is oké om bang te zijn. Om te huilen. Om steun te vragen. Vandaag voelde ik dat sterker dan ooit.
Herkenbaar - heb je een soortgelijks meegemaakt? Wil je iets delen of wil je gewoon een reactie geven op mijn verhaal, laat dan hieronder een reactie achter.
Reactie plaatsen
Reacties