“Sommige Tieten zijn gewoon geen teamplayers. Dit is het eerlijke, ongemakkelijke en soms hilarische verslag van mijn leven met een paar eigenwijze exemplaren.”
Inmiddels ben ik bijna twee maanden verder sinds mijn borstbesparende operatie en drie weken bestraling — die vandaag is afgerond. De laatste weken hebben mij op pijnlijke, maar ook grappige wijze laten zien dat mijn tieten absoluut geen teamplayers zijn.
De ene dag doet de huid op mijn borst precies waar hij wil, alsof hij een eigen wil heeft. De andere dag protesteert mijn lichaam op plekken waarvan ik het niet eens wist. Het lijkt soms alsof ze allemaal hun eigen plan trekken, en dat plan heeft zelden met elkaar te maken.
Maar morgen ga ik lekker op vakantie naar Egypte, volledig uitgerust met allerlei hulpvoorzieningen om mijn huid, mijn borst en andere delen van mijn lichaam te beschermen tegen de zon. Zonnebrandcrème, speciale kleding, misschien een parasol erbij… alles om te zorgen dat mijn teamplayers het dit keer iets meer met elkaar eens zijn.
Maar ondanks dat mijn tieten geen teamplayers zijn, ga ik vol positiviteit op pad. Samen met mijn man, mijn kinderen en mijn schoondochter ga ik genieten van zon, water en elkaar. Want weet je, het leven is te kort om stil te blijven staan bij wat niet meewerkt. Het is te kort om niet te genieten, om niet te lachen, en om niet overal het mooiste van te maken — ook als je borsten eigenwijs zijn.