Hallo, ik ben Tamara, 47 jaar. Moeder van twee jongens en getrouwd met mijn jeugdliefde Eric. Sinds december 2012 zijn wij samen, nadat wij elkaar na 23 jaar weer teruggevonden hadden. Wat ooit mijn grootste jeugdliefde was, bleek uiteindelijk mijn grootste liefde ooit. En ja, soms denk ik nog steeds: hoe dan?

Even over mijn jeugd: mijn ouders hadden geen gemakkelijke relatie en toen ik tien was, scheidde mijn moeder. Haar volgende relatie verliep ook niet bepaald vlekkeloos, en op mijn zeventiende besloot ik om verkeerde redenen het huis te verlaten en op mezelf te gaan wonen. Niet bepaald het ideale scenario voor een jong meisje, en de relatie waarin ik belandde  was… tja, laten we zeggen, uitdagend. Erg lange tijd was die relatie zwaar en heb ik op zijn zachtst gezegd veel moeten verduren. Maar hé, het resultaat mag er zijn: twee prachtige jongens, Ziggy en Joah, die mijn leven elke dag vullen met liefde en vooral veel chaos.

In de jaren die volgden, bouwde ik weer een betere band op met mijn moeder. Voor buitenstaanders leken wij altijd vier handen op één buik – deels klopte dat ook. Ik hield enorm veel van haar en nog. Maar er waren dingen die nooit uitgesproken werden, en die hebben me na haar overlijden veel pijn en boosheid gebracht.

Toen ik zwanger was van Ziggy in 2001, kreeg mijn moeder borstkanker. En nee, dat was niet het soort zwangerschap waar je rustig van geniet. Mijn hoofd zat vol angst en zorgen, vooral om haar. Jaren bleek het goed te gaan, maar begin 2017 bleek dat de kanker helaas terug was, uitgezaaid op meerdere plekken. Haar ziekte was ongeneeslijk, en we ondersteunden haar wens voor euthanasie volledig. We deden alles om haar laatste tijd mooi te maken: Alles eruit halen, alles voor haar. 6 september 2021 overleed mijn mamsie in mijn armen.

Na haar overlijden stortte ik in een groot gat. Het duurde twee jaar voordat ik weer een beetje rust vond en kon accepteren wat er gebeurd was. Maar het leven houdt nooit op met uitdagingen. Dit jaar, 15-05-2025, tijdens mijn twee jaarlijkse controle ontdekte ze een tumor in linker borst. Mijn wereld stond opnieuw op zijn kop.

En hier begint mijn blog. Ik wil jullie meenemen in korte verhalen over mijn verleden, behandelingen, mentale strijd en het verwerken van alles wat ik heb meegemaakt. Mijn leven was en is turbulent – ik kan er boeken over schrijven – en eerlijk gezegd heb ik dat altijd al willen doen. Af en toe afschrijven is voor mij een manier om alles een plek te geven. Maar ik hoop ook dat mijn verhalen anderen kunnen helpen: inzicht geven, steun bieden of gewoon een beetje herkenning en begrip creëren.

Beetje bij beetje leer je mij kennen: mijn chaos, mijn kwetsbaarheid, mijn humor en mijn veerkracht. Want laten we eerlijk zijn… als je alles wat ik heb meegemaakt overleeft, kun je beter ook lachen om jezelf af en toe.