Waarom ben ik gaan schrijven

Waarom nu? Omdat het leven mij opnieuw een onverwachte wending gaf.

 

Tijdens mijn huidige traject met borstkanker — een strijd die mijn moeder eerder voerde — besloot ik dat het tijd was. Tijd om die omgekeerde rugzak definitief te legen.

Schrijven is voor mij niet alleen een manier om de ervaringen van nu te verwerken, maar ook om eindelijk die diepe hobbels uit mijn verleden en mijn onverwerkte gemis een plek te geven.

 

Mijn blog is de plek waar ik mijn verleden en heden samenbreng:

• De rauwe en eerlijke ervaringen van het borstkanker traject.

• De veerkracht die ik vond in de grootste stormen uit mijn leven.

• En natuurlijk: de dagelijkse chaos van nu, inclusief dat snufje humor en zelfspot.

Ik schrijf om te helen, om te delen en om inzicht te geven. Stap in en lees mee.

 

Hallo,

Mijn naam is Tamara van Heteren, geboren op 21-11-1977 te Rotterdam. Moeder van twee knappe jongens en getrouwd met Eric, mijn jeugdliefde.
Het duurde drieëntwintig jaar voordat onze wegen weer samenvielen, maar sinds 16 december 2012 zijn wij opnieuw een stel, en bekroonden we dat op 16 juni 2015 met een huwelijk op kasteel Wijenburg in Echteld. Wat ooit mijn grootste jeugdliefde was, bleek uiteindelijk mijn grootste liefde ooit. Tegenwoordig noem ik hem liefkozend mijn 'levenslange project met garantie'. En ja, soms denk ik nog steeds: hoe dan?

 

Het startpunt

Er was eens een klein meisje, dat verlangde naar de vanzelfsprekende soort liefde van haar ouders.

Naar een veilige, ongeschonden haven.

 

Maar mijn ouders hadden geen gemakkelijke relatie, en toen ik tien was, scheidde mijn moeder van mijn vader. De liefde van mijn vader heb ik nooit echt gekend. Volgens mij wist die man niet hoe liefde te geven.

Wat hij mij naliet - was geen warmte, maar de zware rugzak vol trauma, waar ik lang mee heb moeten leren lopen.

 

Mijn moeders liefde vond ik wél, al was ze vaak in stilte verpakt, en zelden op de wijze die ik zocht.

Die echte diepzinnigheid in onze relatie miste helaas. Voor buitenstaanders leken wij vier handen op één buik – deels klopte dat ook, ik hield enorm veel van haar en nog. Maar er waren dingen die nooit uitgesproken werden.

 

Gelukkig waren daar mijn opa en oma in mijn jonge jaren. Hun liefde was zacht, warm, echt. Bij hen kon ik ademen, mezelf zijn, zonder ooit iets te hoeven bewijzen.

 

Mijn eerste grote liefde was Eric. Wij waren jong — te jong misschien — maar wat we voelden was zuiver en eerlijk. Een liefde die in mijn hart bleef hangen.

Toen hij vertrok, het leger in, en onze wegen zich verbraken, viel ik in een groot, tastbaar gat. De onrust thuis hielp niet, en ik wist niet goed hoe ik moest blijven drijven.

 

Op mijn zeventiende vluchtte ik uit de volgende, onrustige relatie van mijn moeder. Ik ging op mezelf wonen in het zuiden van het land, bij een man die ouder was en de belofte droeg van wat ik miste. Het leek een nieuw begin, maar al snel bleek het iets anders te zijn.

Achter zijn glimlach schuilde controle, achter de woorden lag de macht.

Erg lange tijd was die relatie zwaar en heb ik op zijn zachtst gezegd veel moeten verduren.

Ik leerde dat de naam 'liefde' soms de schaduw draagt van wat ze níét is. Maar dat ik er wel levend en met een werkende lach uitkwam, bewijst mijn veerkracht.

 

Maar uit die donkere aarde groeiden twee prachtige zonen: Ziggy en Joah. Mijn grootste geluk, mijn ankers in de storm, die mijn leven elke dag vullen met liefde en vooral veel chaos.

 

Jaren verstreken en ik leerde vechten — voor mezelf, voor mijn kinderen, voor een beetje rust en ademruimte. Ik moest mezelf heruitvinden, stukje bij beetje, tussen verdriet en verantwoordelijkheid. Na zeventien jaar besloot ik te vertrekken uit deze hel.

 

En toen, tweeëntwintig jaar later, alsof het universum ons recht wilde zetten. Zocht ik Eric op het vliegveld van Düsseldorf op. Op de een of andere manier kwamen wij op een gegeven moment weer in contact en spraken over ons leven en het gemis van echte liefde. We hadden tijdens zijn reis in India elke dag contact en al snel voelde ik de liefde weer opbloeien. Het was geheel wederzijds. Vanaf het moment dat hij de aankomsthal uitkwam en wij elkaar na al die jaren omhelsde was de liefde in één klap terug. We zijn vanaf die dag ook onafscheidelijk! 

De liefde was dieper, rustiger, wijzer. Hij werd mijn thuiskomst, de man die zorgde, ook voor mijn jongens. Een tweede kans, eindelijk een veilige haven.

 

Vanaf het moment dat ik met Eric samen was, bouwde ik weer een betere band op met mijn moeder. We konden elkaar eindelijk weer beter vinden. Toen ik in 2001 zwanger was van Ziggy, kreeg zij voor het eerst borstkanker. Mijn zwangerschap draaide vooral om angst om haar te verliezen.

Ik had vaak zorgen om haar, haar gezondheid en haar relatie. Haar laatste relatie bleek niet bevordelijk voor onze band. En tijdens mijn donkere periode in het zuiden van het land stond zij altijd voor mij klaar - deed altijd haar best, maar achteraf gezien niet altijd op de juiste manier.  Het bleek jaren goed met haar te gaan, maar begin 2017 bleek de kanker helaas terug, uitgezaaid op meerdere plekken.

 

Vijf jaar lang leefden we in een wereld van ziekenhuizen en hoop. Tot ze besloot: het is genoeg. Euthanasie. Een woord dat zowel verlossing als verwoesting in zich draagt.

6 september 2021 overleed mijn mamsie in mijn armen.

Toen ze ging, viel ik in een leegte, groot en stil, waar enkel nog woorden ronddwaalde die wij nooit hadden uitgesproken. Die diepzinnigheid die wij gemist hadden, werd een echo, een scherpte in de stille kamers van mijn hart.

 

Na haar overlijden stortte ik in een groot gat. Het duurde twee jaar voordat ik weer een beetje rust vond en kon accepteren wat er gebeurd was.

 

Maar het leven houdt nooit op met uitdagingen. Dit jaar, op 15 mei 2025, tijdens mijn tweejaarlijkse controle, ontdekten ze een tumor in mijn linkerborst. Mijn wereld stond opnieuw op zijn kop.

 

Mijn leven was en is turbulent – ik kan er boeken over schrijven – en eerlijk gezegd heb ik dat altijd al willen doen. Ik wil jullie meenemen in korte verhalen over mijn verleden, behandelingen, mentale strijd en het verwerken van alles wat ik heb meegemaakt. Af en toe schrijven is voor mij een manier om alles een plek te geven.

Maar ik hoop ook dat mijn verhalen anderen kunnen helpen: inzicht geven, steun bieden of gewoon een beetje herkenning en begrip creëren.

 

Beetje bij beetje leer je mij kennen: mijn chaos, mijn kwetsbaarheid, mijn humor en mijn veerkracht. Want laten we eerlijk zijn... als je alles wat ik heb meegemaakt overleeft, kun je beter af n toe lachen om jezelf en je schouders eronder blijven zetten.