Het moment dat alles veranderde
15 mei 2025. Die datum staat in mijn geheugen gegrift. De dag dat ik te horen kreeg dat ik waarschijnlijk borstkanker had.
Tijdens een routinecontrole ontdekten ze een plekje bij de mammografie. Daarna een echo, en toen kreeg ik te horen dat er iets verdachts te zien was. Ik moest het weekend wachten tot maandag voor een punctie. Alles werd wazig. Mijn hart bonkte in mijn oren. Borstkanker? Nee, dit kan niet waar zijn.
In één seconde veranderde alles. Wat eerst nog een gewone dag leek, werd het begin van iets dat mijn leven voorgoed zou veranderen.
De diagnose en de eerste periode
De dagen na de diagnose waren een waas. Angst, ongeloof en verdriet kwamen tegelijk. Ik probeerde sterk te blijven, maar diep vanbinnen voelde ik vooral verwarring.
Hoe moet ik dit overleven? Ga ik hetzelfde eindigen als mijn moeder? Moet mijn familie mij binnenkort missen?
Alle gedachten suizen door mijn hoofd. Hoe zullen mijn kinderen en Eric hier mee omgaan?
Toch voelde ik meteen een soort oerkracht in mij: Dit ga ik fixen. Stap voor stap, hoe moeilijk het ook wordt.
Behandelingen en wat ze met me deden
17 juni 2025 — de dag van mijn borstbesparende operatie. Het moment dat ik tien dagen later zou horen of mijn lymfeklier schoon was.
Tien dagen later kreeg ik die uitslag. Spannende dagen. Ergens had ik er een goed gevoel over, en aan de andere kant ook weer niet. De uitslag bepaalde het vervolg van mijn behandelingen.
In eerste instantie leek het een borstbesparende operatie met een paar bestralingen te worden. Maar helaas bleek er een ingekapselde uitzaaiing in mijn lymfeklier te zitten. Daardoor veranderde het behandelplan compleet:
- Vijf jaar antihormoonpillen
- Drie weken bestraling
- Vier keer de zware AC chemokuur
- Twaalf weken lang de chemokuur Paclitaxel
Elke behandeling laat zijn sporen na: littekens, pijn, verklevingen, verkleuringen van de huid… Maar ik mag niet klagen. Het had erger gekund.
Tijdens de chemo’s — de eerste vier heb ik gehad — kruip ik er redelijk doorheen. Van vermoeidheid die diep in je botten kruipt tot misselijkheid die bijna elke dag terugkomt. Toch proberen we positief te blijven.
Er zijn dagen dat ik me leeg voel, moe van steeds sterk zijn. Maar er zijn ook heel veel dagen dat ik met een glimlach de dag volmaak en voel dat ik nog steeds ik ben.
De mentale reis
De mentale strijd is intens. Angst, onzekerheid, hoop en wanhoop wisselen elkaar constant af.
Ik heb geleerd om rust te bewaren — even zitten, ademen, stil zijn.
Wat mij op de been houdt, is echte positiviteit: lachen, zien wat wél goed is en vasthouden aan de kleine lichtpuntjes.
Mijn gezin, mijn vrienden, mijn familie – mijn anker
Eric, Ziggy en Joah — zonder hen zou ik dit echt niet kunnen. Ze helpen mij waar ze kunnen. Maar Eric, mijn allerliefste man, doet werkelijk alles voor mij. Hij blijft leuke dingen, gezellige uitjes en momenten verzinnen en staat altijd voor me klaar als ik een schouder nodig heb.
Na al die jaren is wel bewezen dat wij samen niet kapot te krijgen zijn. We zijn er altijd voor elkaar. Ik hou van jou met heel mijn hart, mijn lieve schat.
Samen hebben we gehuild, gelachen en stilletjes naast elkaar gezeten. Het zijn de kleine gebaren en de vanzelfsprekende liefde die mij er elke dag doorheen trekken.
Daarbuiten heb ik nog een aantal lieve familieleden en vrienden die mij constant steunen en mij hier doorheen helpen. Ik ben jullie allen zo dankbaar hiervoor.
Herstel en de nieuwe ik
Mijn leven is op dit moment totaal veranderd. Sinds mijn diagnose werk ik niet meer, maar ik probeer het contact met collega’s en mijn bazen kort te houden, want anders valt er een groot gat. Ik mis het werken en vooral de omgang met collega’s waarmee ik een bijzondere band heb.
Ik ben veel thuis, maar we proberen ook veel leuke dingen te doen, zodat ik er regelmatig uit ben en andere mensen zie dan alleen de medisch specialisten. Door alle behandelingen ben ik redelijk moe en vaak misselijk. Andere lichamelijke ongemakken proberen we met middeltjes op te lossen.
Het herstel van mijn borst gaat goed, al heb ik soms nog vocht of littekenweefsel dat pijn doet. Verklevingen in mijn arm van de lymfaten moeten door de fysio behandeld worden.
Wat de chemo’s betreft: ik ben volop bezig en we zullen zien wat de komende 12 weken gaan doen. Mijn haar is er na de tweede kuur al af. Dat is ondanks het me mee viel het eraf te laten scheren soms wel erg confronterend . Hoe de volledig nieuwe ik eruit zal zien? Ik heb geen idee. Ik hoop in ieder geval dat ik er sterk uitkom, en met een mooie borst krullen.
Wat ik wil doorgeven
Als ik iets heb geleerd, is het dat je sterker bent dan je denkt.
Dat liefde, humor en rust meer helen dan je ooit zou vermoeden.
Dat het oké is om bang te zijn, en om tegelijk dankbaar te blijven.
Ik weet niet wat de toekomst brengt. Maar ik weet wél dat ik leef, dat ik voel, dat ik nog steeds lach.
En dat is, ondanks alles, meer dan genoeg.